डोळे बंद केले की तो समोर यायचा
ओळख जुनी पण चेहरा नसायचा
मला हवे तसे गुण होते त्याचे
स्वप्न असुनही सत्य ते भासे
रोज रात्री भेट व्हायची स्वप्नात
अन् उरायची जाणीव त्याची क्षणाक्षणात
तोच त्याचा रुबाब, तोच त्याचा थाट
कुठे सापडेल का मला ह्याची वाट?
स्वप्नातला राजकुमार सत्यात येइल का?
आयुष्य माझे त्याच्याभोवती गुंफेल का?
याच विचारात वर्षां मागुन वर्ष गेली
अनापेक्षितपणे माझ्या स्वप्नाशी भेट झाली
आयुष्यातला तेव्हा पहिला चमत्कार झाला होता
स्वप्नातला राजकुमार समोर प्रकटला होता
>
>
>
तेच गुण, तोच स्वभाव, तीच आकृति, तोच कुमार
अखेर मिळाला चेहरा, आनंदाला नाही सुमार
हळुहळू आता माझं सारं त्याच्यातच गुंतत गेलं
सर्वस्वाने आता त्याला मी आपल मानलं
स्वप्न पूर्ण करण्याचा हट्ट
आत्ता कुठे पूर्ण होणार होता
तेव्हाच कळले की,
तो लवकरच लग्न करणार होता
>
>
>
जिच्याशी तो करणार होता लग्न
मैत्रीण होती ती माझी ख़ास मग झाले मी भग्न
तिच्या सुखाच्या आड़
मी कसे येणार होते
तिने इतके वर्ष जपलेले प्रेम
कसे मी तोडणार होते
स्वप्नातला राजकुमार माझ्या समोर तर होता
फरक इतकाच की तो माझा नव्हता
माझं स्वप्न सहजच तिच्या पदरात पडले
त्या दिवशी मी एकदाच शेवटचे रडले
त्याच्यावरील प्रेमाला सहज तिलांजलि देऊन
स्वप्न पहायचेच सोडले, शपथ घेउन
पण कुणास ठाउक का,
पण कुणास ठाउक का,
तिचा राग मला कधीच आला नव्हता
कारण
>
>
त्याच्यावरील प्रेमाने
माझ्यातील "मत्सराचा" मृत्यु झाला होता
माझ्यातील "मत्सराचा" मृत्यु झाला होता
कायमचा......
--
- रेश्मा नारखेडे
(मत्सराचा मृत्यू हा पवित्र प्रेमाने होऊ शकतो. जिथे स्पर्धा येते तिथे मत्सर येतो पण जिथे निर्व्याज, परिपक्व आणि "देण्याचे" प्रेम येत तिथे मत्सरचा मृत्यू अटळ असतो. काहीश्या याच विचारातून लिहलेली कविता. )
