खुप प्रेम होत दोघांचं
मनापासून स्विकारलेल
कशाचाही विचार न केलेल
पण मनपूर्वक जपलेल
तो होता प्रोफेसर
ती झाली बडी ऑफीसर
जबाबदारीच्या कसरतीत
सुरू होता संसार
तिच्या सततच्या अनुपस्थित
तो संसार रेटत होता
जणू रूक्ष कवितेत
भाव तो भरत होता
एकट्याने संसार ओढता ओढता
अवचित दोरी तुटली
संसाराची रांगोळी
क्षणात फिस्कटली
संसाराची मजा तीला
उमगलीच नाही कधी
करियरची नशा तिची
उतरलीच नाही कधी
पैसा..प्रतिष्ठा यापुढे
करियरची व्याख्या
तिची गेलीच नाही
नवरा..मुलाबाळांच्या
वाट्याला ती कधी आलीच नाही
सगळ्या पासून घटस्फोट घेऊन
स्वतःला मोकळ केल होत
करियरच्या नशेत पाखरू
स्वछंद उडणार होत...
पुढे वर्षा मागून वर्ष गेली...
रिटायर होऊन ही एकटी उरली...
नाना नानी पार्कात एकदा
जुन्या सखीला कडकडून भेटली
ती ही बडी होती अधिकारी
हिच्यापेक्षा ही तीचे पद लय भारी
पण ती समाधानी सुखी दिसत होती
कारण पदरात गोंडस नात होती
नातीचे आजोबा तिथे आले फिरून
चमकली ही पुन्हा त्याला असे पाहून
नजरानजर होताच तिला धक्का बसला होता..
कारण त्याच क्षणी तिला जाणवले...की
पत्नी...आई....आज्जी...अशा स्त्रीच्या
मूळ करियरचा मृत्यू झाला होता...
- रेश्मा नारखेडे
